از پی نای و چنگ بوالخداش

خانه ای تنگ ساخت بوالنباش

تا همی گربه نای دارد و چنگ

موش را چیست به ز خانهٔ تنگ

تا بود گربه مهتر بازار

نبود موش جلد دوکان دار

تا بود گربه در کمان کمین

موش را گلشن است زیر زمین

تیز کرده است ای خردمندان

گربهٔ مرگ چنگل و دندان

تا کرا همچو موش دریابد

سوی جانش چو گربه بشتابد

اندرین کارگه به روز و به شب

چنگلش تاب دار و جان در تب

چون ز تاب و تبت کشید به دم

از وجودت ربود سوی عدم

می نوازد همی ترا الحق

آن طبیب طمع خر احمق

می نداند ز روی کم عقلی

پشت معنی نمود بی نقلی

چنگ و دندان چو مرگ دریازد

موش را گربه هیچ ننوازد

پیشوای کسی که بنده بود

پند او از نبی بسنده بود

با تن دردناک و با دل ریش

نرسد کس به کامهٔ دل خویش